Wymiarem naszej egzystencji, poczucia komfortu, ukojenia, a nade wszystko dobrej kondycji psychicznej jest przestrzeń, w jakiej egzystujemy. Prawidłowo urządzona przestrzeń w mieszkaniu, w miejscu pracy to wymóg harmonijnego życia. W pewnych miejscach odczuwamy odpoczynek i spokój, w innych zaś czujemy się przygnębieni i wyczerpani.
Dzieje się tak za sprawą naszej wielozmysłowości, dzięki której odbieramy otoczenie. Zmysły dotyku, zapachu, wzroku są dla nas pomostem między tym, co w świecie namacalne, a tym co wewnętrzne i metafizyczne. Koherencja naszej wielozmysłowości pozwala nam zadbać o większy komfort psychiczny. Warto ją uwzględnić w czasie aranżacji przestrzeni, w jakiej przebywamy i opracować ją w taki sposób, aby wpływała dobrze na nasze samopoczucie. Zanim stworzymy swoją przestrzeń, warto zadać serię kluczowych pytań. Czym jest dla mnie ta przestrzeń? Co ona dla mnie oznacza? Czy potrzebuję podstawy do funkcjonowania? Czy poniekąd wyciszenia? Czego w moim życiu brak i czego szukam? Jak wpływają na mój klimat kolory? Jakich granic potrzebuję, aby czuć się wygodnie i pewnie? Zwróć uwagę na to, co jest dla Ciebie najlepsze, a nie na to, co jest popularne. Przekuwając odpowiedzi w akt jak również urządzając tą przestrzeń, należałoby prowadzić się wskazówkami w postaci harmonii w relacji z otoczeniem. Pozwala ona wykreować poczucie bezpieczeństwa i wówczas nasza przestrzeń powinna być zaopatrzona w pewne stałe elementy, które mogą zawierać w sobie np. symboliczne obiekty, tj. ognisko domowe, bliskość z innymi.
Pamiętajmy, że oddziaływanie na nasze samopoczucie mają również wzory, miary przedmiotów, kształty miejsc, wonie, wrażenia dotykowe i poza sensoryczne jak również typy oświetlenia. Doświadczenia psychologiczno - ergonomiczne nad otwartą przestrzenią w miejcach pracy wykazują, że ponad połowa pracowników niedobrze ocenia oddziaływanie otwartych przestrzeni na kondycję tak jak psychiczną jak i a także fizyczną. Konwencja obszernych przestrzeni w biurach owocuje, że ludzie cierpią na absencja prywatności, mają problemy z poczuciem tożsamości, a napór zbyt wielu bodźców sprawia poczucie chaosu i brak satysfakcji z realizowanej pracy. Powierzchnia do pracy jak i odpoczynku w której egzystujemy nie powinna być przeładowana ani przedmiotami, ani kolorami czy też zapachami. Ich przekroczenie może stanowić przeszkodę wyciszenie i wypoczynek.
W obecnych czasach mnóstwa z nas żyje w mocnym stresie. Sięgniecie po wsparcie specjalisty w przykrych chwilach jest często najważniejszym rozwiązaniem i nie ma ku temu żadnych przyczyn, by taką osobę od razu wykluczyć ze społeczeństwa. Dopadająca nas raz po raz systematyczniej rozsierdzenie ze stresem, hamowana na granicy naszych sił, a wraz z tym tłumienie swoich emocji, żeby zachować spokój to alarmujące znaki, w których psychoterapeuci są bardzo dobrze zapoznani. Przez swoje praktykę z pacjentami wskazują na niedostatek świadomości ze spraw scalonych ze sobą dwóch rzeczy czyli psychiki i ciała. Nasze ciało zachowuje się jednogłośnie z naszymi emocjami. Najłatwiej dojrzeć to u małych dzieci, gdzie ich pobudzenie przeważnie wiąże się z rumieńcami, a nadmierna reakcja psychiczna z nadruchliwością. Człowiek, nie mając dostępu do wewnętrznej - emocjonalnej fragmentu siebie, odsłania ciężkie do uniesienia emocje poprzez przeróżne choroby. Można rzec, że pogorszony stan rzeczy fizyczny jest specyficznym przeniesieniem doznawanych emocji w własność cielesnego doświadczenia siebie. Gdy więc odczujemy wściekłość, gniew albo zaznajemy stresu, powstrzymujemy te emocje i ich nie odreagujemy, w owym czasie ogromna porcja energii tworząca się w organizmie nie zostaje wykorzystana do odpowiedzi „walki” albo „ucieczki” (która była charakterystyczna dla człowieka pierwotnego), ale wręcz kumuluje się w ciele niby woda w akwenie podczas znacznych opadów deszczu. Zrozumienie tego, co dzieje się w takiej sytuacji z nami i naszym organizmem, może uniemożliwić blokadom psychicznym, jakie objawiają się rozmaitymi dolegliwościami i schorzeniami. Niestety nie zawsze sami potrafimy się uświadomić sobie, że takie coś nas dotyka, więc w takich przypadkach nieodzowna staje się najbliższa nam rodzina. Sporadyczne doświadczenia stresowe mobilizują organizm, podnosząc jego wytrzymałość. Jednak długookresowe napięcie psychiczne w dużym stopniu obniża mobilizacje organizmu na przykładowo poprzez znaczny ubytek odporności. Związane z tym tak zwane wypalenie, może przysporzyć się do jeszcze gorszych konsekwencji i wpływać niszcząco również na pozostające osoby, które w niczym nie zawiniły, lecz starały się wesprzeć.
